Ondanks de recente inspanningen inzake de uitbreiding van het dienstenaanbod en zorg voor mentale gezondheidszorg, zijn er nog altijd lange wachtlijsten in de ambulante zorg en is er een tekort aan crisis opvang en opvang voor zware pathologieën in een zorgomgeving. Een uitbreiding van het aanbod zal uiteraard ook de ten laste neming/terugbetaling door de ziekteverzekering verruimen. Dit alles vereist extra budgettaire middelen voor de sector geestelijke gezondheidszorg en derhalve overleg omtrent “prioriteiten” in de gezondheidszorg.
In het belang van de patiënt is een goede samenwerking tussen federale en regionale overheden noodzakelijk. Het aanbod moet op elkaar worden afgestemd, de continuïteit van zorg en transitie van het ene naar het andere aanbod moet voor de patiënten vanzelfsprekend zijn. Staatsstructuren mogen niet in de weg staan van een kwalitatief, toegankelijk aanbod.
Op mentale problemen rust nog steeds een taboe. Als iets breekt heb je pech gehad, als je geest ziek is, word je als zwak bestempeld. Stigmatisering moet aangepakt worden. Taboes en stereotypen (een psychiatrisch ziekenhuis is een “zottenkot”) moeten worden aangepakt opdat patiënten zorg zouden durven vragen. Maar we mogen ook niet vergeten dat patiënten hun mentale problemen ook niet altijd serieus nemen. Mental Health literacy zou moeten aangeboden worden. Ook in de scholen en bij de opleiding van alle zorgverstrekkers .
Wist je dat…
Via de aanvullende verzekeringen ondersteunen onze ziekenfondsen de mentale gezondheidszorgen.
